به بهره مندی از تجربه ها معتقدیم اما…

چگونه می توان با اعتراض به رسالت دموکراسی در جایگاه فرهنگی شورای شهر نقشی موثر ایفا کرد؟

چندی پیش در یکی از جلسات دوره پنجم شورای اسلامی شهر یزد موضوع انتخاب اعضای شورا برای فعالیت در کمیسیون های مختلف مطرح و به رای گذاشته شد که هم چنان با اعتراض یکی از اعضا نسبت به عدم اخذ رای کافی برای حضورش در کمیسیون فرهنگی از جلسه قبل روبه رو شد و حمایت همفکر خود را در این زمینه نیز به همراه داشت.

البته سال هاست این چنین رفتارهایی را بارها و بارها در لایه های مختلف اجتماعی و سیاسی شاهد بوده ایم، شاید بتوان اولین تعریف غلط فرهنگی را در این موضوع دریافت که با شعار انقلابی گری و حقوق برابر فکری در اجتماع قدم پیش گذاشته و دیگران را متهم به خط کشی های جناحی کنیم و از سوی دیگر تنها خود را جهادگر و لایق برای خدمت در عرصه های مختلف به ویژه موضوعات دینی و فرهنگی بدانیم.

در این موضوع که تمام افراد جامعه باید نسبت به موضوعات فرهنگی حساس باشند و در راستای تعالی آن بکوشند شکی نیست ،اما معضلات متعدد  اجتماعی در جامعه امروز که اغلب در اجرا و حمایت از ساختارهای فرهنگی غلط ریشه دارد نشان می دهد تکرار برخی از تجربه ها هرگز نتوانسته است مسیری موثر را پیش روی ما قرار دهد.

با احترام به تمام نگاه های سیاسی و تلاش هایی که در زمان های مختلف به ویژه سال های گذشته در لایه های مختلف اجتماعی و فرهنگی استان یزد صورت گرفته است باید گفت در تجربه مندی و حضور مستمر برخی چهره ها در این عرصه شکی نیست که البته  آن هم بی اثر از نگاه های چینشی نمی باشد. اما سوال اصلی این است این کوله بار تجربه چه برآیندی برای یزد و مردم داشته است؟ چرا آن هم در پشت میزی که تنها رسالت نمایندگی از پیشرفت و توسعه شهر یزد با در نظر گرفتن منافع تمام مردم را به عهده داریم به جایگاه رای و انتخاب بر مبنای دیدگاه اکثریت معتقد نیستیم، آیا شایسته تر نیست از تریبون شورای شهر الگوی های رفتاری و فرهنگی واقع نگر را ترویج کنیم تا اینکه بخواهیم در تقابل با دموکراسی به خدمت فرهنگی آن هم از نگاه فردی بپردازیم؟

تا به امروز تعریفی از دموکراسی ندیده ایم که در آن احترام به رای یا نظر مردم برای خدمت به همان مردم کنار گذاشته شود و همواره در تاریخ انقلاب می خوانیم که بزرگ مردان این عرصه دنبال فرصت سازی ویژه یا مورد علاقه برای خود نبوده اند و در هر میدان و شرایطی که پیش آمده است نه تنها در حد توان بلکه به یارای جان به تلاش و خدمت صادقانه پرداخته اند.

علاقه به حضور نمایندگان مردم در شورای شهر یزد برای فعالیت و مشارکت در امور فرهنگی در سطح بالایی به رای گذاشته شد و اعضای خود را در این عرصه شناخت.اما با نگاهی فراتر از عضویت در یک کمیسیون یا نمایندگی در یک نهاد توجه به مضمون آیه شریفه  ” و امرهم شورا بینمهم ” که مبنای اساسی  فرهنگ تشکیل شورای اسلامی شهر است ما را به مسیر دیگری رهنمون می سازد.

مردم با تکیه بر انتخاب اکثریتی نمانیدگانی برای شهر انتخاب کرده و تصمیم گیری درباره موضوعات  را با تکیه بر اصل مشورت به آن ها سپرده اند،اصلی که بر تمام مدل های تصمیم گیری مقدم است و آیا شورای شهر با اصل نورانی برآمده از قرآن،مبنای دموکراسی و فرصت خدمت جامعه،باز هم باید جای چنین اختلاف نظرهای گذرا و انفرادی باشد که متاسفانه هر چقدر این چنین رفتارهایی تکرار شود اصل مشورت کنار رفته و بازهم مردم و جامعه حق و فرصت های خود را برای زندگی بهتر از دست می دهند.جامعه امروز بیش از هر چیز نیازمند فرهنگ سازی عملی است نه نمایش فرهنگی و هر چقدر از  حقیقت این نیاز فاصله بگیریم برایندی چون پیشتاز شدن در آسیب های اجتماعی را برای ما به همراه نخواهد داشت که متاسفانه گریبان جامعه امروز  را نیز محکم گرفته است.

شاید الگوها و تجربه های غلط گذشته، ما را  با دغدغه های امروز روبه رو ساخته است و باید در استفاده از تجربه ها بیشتر دقت کنیم و آن ها را ملاک طرح الگوهای موثر و کارآمد فرهنگی قرار دهیم.