هنر عاشقانه دردکشیدن

برای بعضی دردها نه میتوان گریه کرد، نه می توان فریاد زد،نه می توان تمامیت درد را برای همدلی دیگران بازگو کرد،برای بعضی دردها فقط می توان به آرامی نگاه کرد…سر پایین انداخت و با یک دست، دست دیگر را فشرد.این روزها زیاد جلوی آیینه می ایستم و خودم را در آن می بینم و دست روی شانه های تصویرم می گذارم و می گویم، صبورانه بمان، بساز و تا آخرین فرصت برای بودن مهربان باش.

من به تنهایی یک چلچله در کنج قفس

بند ، بندم همه در حسرت یک پرواز است

و این روزها سعی می کنم زندگی را از چارچوب نگاه تو ببینم تا دنیای پیش چشمانت روزگارانی را برایم رقم بزند که حساب درد از آن جدا باشد.با تمام بی سر و سامانی و در هیاهوی زندگی،دریافته ام که در معاماهای سخت نباید تنها دویدن و تنها غصه خوردن را انتخاب کنم و زمزمه نام تو و به امید تو آرام گام برداشتن، هنر عاشقانه درد کشیدن است.

از دست رفتن و پرواز ابدی پشتوانه های زندگی ات جوانی و پر توانی نمی فهمد، وقتی پناه خانه برود، دل می رود و دل که رفت تارهای موی سفید یکی یکی به جان می نشیند و دردی می آید به حجم کوه که رفتنش دل آدمی را با خود به سفری بی بازگشت می برد و تنها توکل و توسل به خداوند روزگار را گذرا و وظیفه تلاش برای ساختن را سنگین تر می سازد.

خداوندا برای تجربه هنر عاشقانه درد کشیدن توفیقی روز افزون نیاز است و رحمت و عنایتی خاص از سوی تو،مهربانا آرزوهای بزرگی در دل دارم و افکار زیادی در سر، مرا توانی دوباره و جانی کارآمد ببخش، از تو می خواهم سلامتی ام را در مسیر خدمت به مردم و جامعه و خلق روزهای ماندگار و پر اثر به عنایت خاص خودت گره بزنی تا بتوانم با توکل به مهرت خوب بودن و خوب ماندن را تمرین کنم.