جای خالی صاحبان اندیشه در اتاق فکر!!! چراغ خاموش حرکت نکنیم

اتاق فکر یکی از بسترهای آفرینندگی و ابداع راهکارهای مختلف برای حل مسئله و توسعه خلاقیت در مجموعه های مختلف می باشد که اثرات مثبت آن می تواند بخش های مختلف جامعه را بهره مند سازد زیرا اتخاذ هر تصمیم مناسب عبور از مسیرهای مختلف را آسان و اثرات مثبت آن را نیز تقویت می کند و فاصله گرفتن از اندیشه های پخته ما را در حبابی از هیجان کاذب گرفتار می سازد.

تبادل نظر و نگاه به موضوعات پیش رو از ابعاد مختلف در تعاملات سیاسی،اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی و اثربخشی آن در توسعه و ارتقاء سازمان ها به ویژه مراکز ارائه دهنده خدمات به قشرهای متفاوت جامعه دارای جایگاهی ارزشمند است.

اتاق های فکر زمانی به اثرگذاری می رسند که از ویژگی های جمع اندیشی،تولید فرآورده های فکری و انتقال به مخاطب و معطوف بودن اندیشه ها به مسائل و دانش روز بهره مند باشند و  و در مسائل تشریفاتی و سیاسی درگیر نشوند.

این فضا باید شرایطی را ایجاد کند که در آن خرد جمعی به منصه ظهور برسد و اجماع همگانی جایگزین قدرت و نگاه غالب شود تا بتوان با تکیه به تجربه های ارزشی و دستاوردهای علمی مسائل مختلف را حل و دغدغه های سخت را از پیش رو برداشت.

و اما امروز در جامعه با رشد اتاق فکرهایی در موضوعات مختلف روبه رو شده ایم زیرا نسخه پیچی روزانه آن در محافل مختلف به یک جریان همه گیر تبدیل شده است اما آیا در تعدد این اتاق های تشکیل شده چند صندلی به صاحبان اندیشه،جوانان دانش پژوه و تجربه های موفق اختصاص می یابد؟

شاید ماجرای همان جلسات طولانی و روزمره که به یک عادت تبدیل شده است به اتاق های همفکری ما نیز سرایت کرده و این بیماری مهلک می خواهد از جایگاه اتاق فکر نیز محفلی برای عکس یادگاری و تنظیم چند صورت جلسه بسازد.

در مسائل سخت اقتصادی و دغدغه های بی شمار اجتماعی ما نیازمند تشکیل اتاق فکرهایی هستیم که بتوانند خروجی خود را به صورت کاربردی و ملموس در اختیار نهادهای مختلف علمی،فرهنگی ،تجاری ،اقتصادی،اجتماعی و سیاسی کشور قرار دهند و اما این در حالیست که اغلب نشست های هم اندیشی از این مزیت برخوردار نمی باشند.

ما امروز با شرایطی روبه رو هستیم که باید صندلی های بسیاری را برای دانشگاهیان ،اندیشه های نو و تجربه های کارآمد خالی کنیم و نابسامانی های برآمده از سال ها روزمرگی سازمانی را به افکار راهبردی در راستای تقویت ایده پردازی و تولید راهکار بسپاریم تا  تصمیم سازی همه جانبه نگر جامعه را به سمت خودباوری و نوآوری هدایت نمایند.

نخبه گریزی یا گریز از نخبگان!!!

تریبون های تصمیم ساز به چه افرادی سپرده می شوند؟

دانشگاه ها منبع اصلی تولید اندیشه و ایده هستند و از آنجا که از ظرفیت و پتانسیل علمی برخوردارند، توانایی ارائه مشاوره و کمک در سیاستگذاری به مسئولان و نهادهای بیرون از دانشگاه را دارند اما در کشور ما مشکل ارتباط تنگاتنگ جامعه با مراکز علمی و دانشگاهی سال هاست که گریبان گیر اغلب بخش ها شده است.

از سوی دیگر نیز در حرفه های مختلف صاحبان تجربه های غنی و موفقیت های بزرگ به ویژه در عرصه های اقتصادی که با تمام فراز و نشیب ها ارزش آفرینی و پایداری را رقم زده اند سرمایه های دیگر تصمیم سازی های مناسب را تشکیل می دهند و به هر حرفه و رسته ای که نگاه بیاندازیم می توان سخت کوشان و برگزیدگان زیادی را برای همفکری فراخواند اما به راستی تریبون های تصمیم ساز و میزهای مشورت به چه افرادی سپرده می شوند؟

ما در جامعه امروز علاوه بر نخبه گریزی و ترک وطن توسط نخگبان با پدیده گریز از نخبگان نیز رو به رو شده ایم،وقتی سپردن اتاق های فکر،صندلی های مدیریتی،جایگاه های مشاوره به نخبگان و متخصصان دریغ می شود و هم چنان حضور نگاه های سطحی و تبلیغاتی را در بسیاری از مجامعُ حساس شاهد هستیم چگونه می توان از بحران عبور کرد آن هم بدون اندیشه نو و با کوله باری سرشار از روزمرگی ها و دلبستگی های کاذب!

هفته چهارم تیرماه/چاپ در دو هفته نامه سی  رنگ