وسعت کوچک ترین کاسه زندگی را دریاب!

زندگی ظرفی وسیع به قدر تمام اتفاقات و روزهای گذشته و نیامده است و سهم ما در این آسمان بی کران پرنده شدن و درک بزرگی کوچک ترین کاسه زندگی است.عمیق ترین کاستی ها را به کاسه کوچک رفاقتمان بریز و لحظه های بعد را با تکه پاره های دیروز شروع نکن زیرا هر روز یک شروع تازه است و فرصتی دوباره برای عاشقانه زیستن و زیباتر ساختن زندگی!

امروز اولین روز از بقیه عمر توست،شیرین زندگی خودت باش زیرا الماس از تراش و انسان از تلاش ساخته می شود.آنگاه که خسته شدی،آنگاه که از پای درآمدی،مهم نیست خستگی هایت را در گل های کاسه پر قصه غصه ها غرق کن و باز مقاوم باش،بجنگ و شکست بخور تا در جشن روز پیروزی و زیبایی های زندگی ات در کاسه رفاقتمان شادمانی بی پایانی را نوش جان کنیم.

شیرین زندگی خودت باش و بدان هر چقدر غصه بخوری دنیا پاسخی به دلت نمی دهد.شاد باش،شاد بودن اگر نتواند مشکلاتت را کم کند،اضافه نیز نمی کند زیرا ارزش واقعی تو زمانی است که در اوج مشکلات لبخند بزنی و برای پیدا کردن بهترین راه حل از هیچ کوششی دریغ نکنی.

هرچه به دیگران کمتر نیازمند باشیم کمتر از آن ها دلگیر می شویم اما همواره خودت را نیازمند سایه بلند و آرزوهای قشنگ پدر و مادرت بدان،این را عمیق دریافته ام که در نگاه و رضایت این دو عزیز بسیاری از نشدنی های زندگی به واقعیت می رسد.عشق و احترام به این دو سرمایه ارزشمند را هرگز فراموش نکن…حتی برای یک لحظه!!!

معماری را نه برای علم و پیشرفت بلکه برای ساختن ابعاد مختلف وجود خودت عاشقانه بیاموز،کلاس های درست را به بازکردن پنجره های وجودت رو به روشنی،اندیشه نیک و عمل نیکوتر تبدیل کن و بنایی بساز که زیربنای اصلی آن صبر و انسانیت باشد با حیاطی سراسر سرسبزی و نشاط که عالمی را آرامش ببخشد.

راستی این را می دانی که ما به این دلیل روی کره زمین زندگی می کنیم که از زندگی در سایه اخلاق لذت ببریم ؟پس به حرف آن هایی که چیزی جز این می گویند گوش فرا نده و راهت را محکم تر از قبل رو به سوی خوبی ها هموار کن.
همیشه گمان می کنم هر آدمی باید پشت پنجره ی اتاقش،یک گلدان گل شمعدانی داشته باشد،که هر بار گلهایش خشک می شود و دوباره گل می دهد،یادش بیفتد که روزهای غم هم به پایان می رسند و زندگی بر یک مدار نمی ماند…پس هر گاه غمی بر تو رسید صبورانه منتظر گل دادن دوباره شمعدانی ها باش..این نیز بگذرد.
امروز و عظمت آینده برای تو و تحقق اهدافی است که در سر داری،پس با اندیشه های بزرگ رفاقت کن و به همان اندازه پشتکار و امید داشته باش.به راستی تنها غرور است که انسانیت را به باد می دهد پس تا می توانی دستی بگیر و مهربان باش.

معمار زندگی خودت باش و روزگارت را بساز آنگونه که دوستش داری.

عصری شبیه بهار بعد از پیاده روی برای شیرین روزهای دوباره ساختن من/یزد-کوچه های خشت و خاطره