بزرگ مردی فراتر از زمین

ای فراتر از زمین تمام شاعران دفتر عشق خود را به نام تو باز می کنند،وجودت برای بشریت یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت است.تو فاتح عاشقان و التیام زخم های ضعیفان و مرحم دل های غریبانی و در یک کلام بگویم تو آبروی انسانیتی!

کاش آنان که علی (ع را دیدند او را می فهمیدند، کاش علی (ع) به ما می گفت: سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی.

با توجه به تغییری که در ساعت پرواز به دلایل تاخیر و این چیزها واقع شد عصر امروز ساعت ۱۷ به فرودگاه بین المللی شهید صدوقی یزد می روم تا ساعتی بعد یزد را به مقصد عتبات و عالیات ترک کنیم.هنوز مقصد پرواز را اطلاع ندارم که نجف یا بغداد فرود می آید اما سفر عشق است و لطف بی نظیر خداوند و ۵ ماه بیشتر از سفر قبل نگذشته است که دوباره این توفیق و قرعه به نام دلدادگی من در محضر اهل بیت خورد.

مردی بود از قبیله آفتاب با دلی به وسعت ‏بی‏ کرانه ‏ها

او را نه زمانه می‏شناختش، نه زمانیان

در این سفر دل تب و تاب نجف دارد، تشنگی بین الحرمین، دلدادگی شش گوشه و مقیم شدن در حرم ماه بنی هاشم،می خواهم از مولایی سخن بگویم که به قدری بر سرگذشت پیشینیان آگاه بود بر سرنوشت آینده گان نیز می کرد و چه شامگاهان که سر بر بالین آسایش نمی نهاد مگر با قیام و قعود عارفانه هایش و چه صبحگاهان بر نمی خواست جز با کمر بستن به خدمت خلق،مولا علی را می گویم و با تصویری از ایوان نجف با دلنوشته ها به پیشواز زیارت می روم.

درس آموخته مکتب وحی بود و شکوه دین، جلوه‏ای از شگفتی‏های او. به برق نگاهی، رعدی در دلها برمی‏فروخت و به اشاره سرانگشتی، مس وجود، طلای حقیقت می‏شد و اما آیا قلمی پیدا می شود که بتواند  از غربت این اول مظلوم عالم به تمام و کمال بنویسد.

بنویسد از تنهایی غریبانه یعسوب الدین علی ابن ابی طالب (ع)

آن هم بعد از عروج مردی که وجودش از او هست ‏یافت و مرگ بانویی که هماره یکتا انیس و مونس او بود.

دیگر برای علی جز اندوه و تنهایی و غریبی چیزی نمانده است;

دیگر کسی را هماورد و همتای او نیست.

او در این عالم تنها بود، مظلوم زیست و مظلومانه نیز زندگی را بدرود گفت و اما امروز تاریخ عاشقانه در برابر رشادت ها، نمایش انسانیت و مردم دوستی مولای خوبان زانو می زند و علی را محبینی در سراسر جهان به ذکر حق زمزمه می کنندو